Koncentruje się ono na maksymali­zacji efektów nie jednostkowych (zysku jednostkowego), ale globalnych (masy zys­ku). Efekty globalne łatwiej można realizować poprzez wiązanie cen z popytem (zwiększa się liczba nabywców, a tym samym wolumen produkcji) oraz stosowanie zróżnicowanego podejścia do kosztów. Podział na koszty stałe i zmienne ma uzasadnienie w krótkim okresie (np. jednego roku). W długim okresie (np. w ciągu cyklu „życia” produktu) wszystkie koszty stają się w istocie rzeczy kosztami zmiennymi. Koszty są wtedy proporcjo­nalne do rozmiaru produkcji. W związku z tym krzywa kosztu przeciętnego całko­witego i krzywa kosztów krańcowych jest mniej wypukła niż w okresie krótkim.